10 fasen van verandering die niemand wil, maar iedereen herkent:
1️⃣ Ontkenning: Wij zijn anders… waarom veranderen als alles werkt? (Spoiler: alles werkt niet.)
2️⃣ Minimalisering: Dit is geen reorganisatie hoor… het zijn maar een paar kleine aanpassingen.
3️⃣ Optimisme: Dit wordt geweldig! Iedereen gaat hier baat bij hebben (denk kick off, banners en buzzwords die breed worden overgenomen).
4️⃣ Realiteit check: Oké, het is iets complexer dan we dachten. Op naar de roadmap, een externe partij, dialoogtafels en veel vergaderingen over de wens om ‘flexibel’ te zijn.
5️⃣ Zondebok fase: Wie heeft dit eigenlijk bedacht? Iemand krijgt de schuld. Diegene had het moeten regelen, maar deed het niet.
6️⃣ Strategische retreat: Laten we er een extra stuurgroep voor oprichten. Want als je er niet uitkomt, maak dan subgroepen en hoop dat er op wonderbaarlijke wijze een doorbraak komt.
7️⃣ Voorzichtig optimisme: Nou, we zien al wat kleine verbeteringen. Toegeven dat de doorbraak niet komt is te lastig. Dan maar lichtpuntjes zoeken. We moeten gewoon volhouden.
8️⃣ De grote terugval: Waarom deden we dit ook alweer? Het ‘oude normaal’ begint plots perfect te lijken. De stekker gaat uit het veranderproject.
9️⃣ Blijvende verwarring: Wat dan nu? Het was toch zo belangrijk? Niemand weet het nog. Is het plan af, elders belegd, vergeten of gekilld? En wiens schuld is dat?
🔟 De grote conclusie: “We hebben er veel van geleerd.” 🎉 Ah, de slotconclusie waarin iedereen in vage bewoordingen spreekt over ‘waardevolle lessen’ en ‘doorontwikkeling’. Terwijl ondertussen iedereen halsreikend uitkijkt naar het volgende traject.
🎢 De moraal? Dit keer eens geen optimistisch verhaal van mij. Verandering voelt chaotisch omdat we de illusie van controle willen behouden. Wat als we gewoon eerlijk zeiden dat we het even niet weten?
Echte transformatie begint niet met nog een roadmap of vergadercircus, maar met afscheid nemen van het oude en helder krijgen hoe het nieuwe eruit moet zien.
Dat is lastig. Zeker in complexe organisaties met veel lagen, belangentegenstellingen en een vergadercultuur. Elke actie doet stof opwaaien. Het zicht wordt belemmerd, de organisatie draait in cirkels. Net zolang totdat de stekker eruit gaat, en een nieuw team begint.
Dit keer… lukt het vast. Er is niets veranderd, maar het moet nou eenmaal.
